من تو را میشناسم
   با روسری ابری
          ودست هایی که آفتابند
        من میدانم
        که پرندگان در هوای تو مؤمن میشوند
    و آخرین شب
      از تو می درخشد
من تو را می شناسم
             روسری بردار!
        دست هایم  در طلبند
         و خدا در انتظار ...
            از دریچه بوی داس
              گل های پرده را آشفته میکند
            روسری بردار...
               من کنار آویشن ایستادم
         با دو شمع در دستم
               و دو ماه در پیشانیم
         بیا بنشینیم
                   بر صندلی هایی
               که از جنس ما نیستند
              می دانم
                     روزی گم میشوم
                         به مادرم گفتم :آدرسی در جیب من بگذار!